Konopnicka Maria – świecą gwiazdy.

Konopnicka Maria

Świecą gwiazdy, świecą

Świecą gwiazdy, świecą
Na wysokim niebie…
Jeno nie myśl chłopie,
Że to i dla ciebie!…

Ta jasna z tysiąca,
Co wschodzi od boru
Jako skrawek słońca –
To pana ze dworu…

A niżej ta druga
Ze złota szczerego,
Co nad stawem mruga –
Proboszcza naszego…

A trzecia, co w pobok
Rzuca snop ognisty
Jako srebrną kądziel –
Gwiazda organisty…

Wszystkie przed oczyma
Palą się jak zorze…
Tylko twojej nie ma,
Chłopie ty, niebożę!

Powiadają ludzie,
Że z dawnej dawności
Pan Bóg wszystkie gwiazdy
Zapalił w równości…

Ni chłopa, ni pana
Nie było na niebie,
Każdy człek swą własną
Gwiazdę miał dla siebie…

Ale jak się zaczął
Kurczyć lud ubogi,
Poszły gwiazdy z nieba
Na rozstajne drogi…

A te pańskie świecą,
Jako talar biały,
A te chłopskie w rolę,
Jak łzy, pospadały!