Category: Moje wiersze

Przypłynęła Powiślem po Wiśle.
Zaiskrzyła radością w Radości.
Szare bruki przetarła na Mysiej,
aż Muranów zzieleniał z zazdrości.
Posprzątała po zimie na Bródnie.
Odkurzyła wiewiórki w Łazienkach.
Zygmuntowi umyła kolumnę.
Biust uniosła warszawskiej syrence.
Krokusami zakwitła na halach.
Na Koszykach, Mirowskiej, Różycu.
Przywróciła Ochotę krasnalom
ogrodowym i parkom księżyce.
Rozbieliły się kwieciem Bielany.
Forsycjami zapłonął Mokotów.
Psy ze szczęścia olały kasztany
wyszczerzając się wdzięcznie do kotów.
Teraz pewnie już jest w Białołęce.
Tak przynajmniej jaskółki doniosły.
Na spotkanie wybiegnę jej sercem.
Też nie może doczekać się wiosny.

Cztery pory roku.
Zrobiło się chłodniej
ale nie od wiatru,
który to z dnia na dzień
coraz mocniej wieje,
zrobiło się chłodniej
bo ciebie zabrakło,
zły los ciebie zabrał
i się ze mnie śmieje.
A jesień jak jesień
przecież kiedyś minie
nić babiego lata
zamyka mi oczy,
potem się obudzę
w białej, srogiej zimie,
serce pęknie w piersi
i się w przepaść stoczy.
Gdyby potem wiosna
(nie jak w zeszłym roku)
ogrzać mnie zechciała
swym pierwszym promieniem,
toby potem latem
wyschła już łza w oku,
ty byś był mnie blisko,
a ja blisko ciebie.

Do matki
Przyniosę Ci niebo utkane chabrami,
makami przeplotę tęczę szczerozłotą,
słowiki zaproszę zadźwięczą majami,
będzie uczta wielka pod słońca kapotą.
Nazbieram konwalii w bukiecik ułożę,
a z mleczy żółtawych uplotę Ci wianek,
będziemy się cieszyć jak spienione morze,
gdy w srebrzystych włosach zakwitnie rumianek.
Pójdziemy do lasu szukać wonnych kwiatów
posiedzimy sobie pod starym modrzewiem,
może zobaczymy ptaki z innych światów…
A może Mateńko, usłyszymy, siebie.

Gdybyś kiedyś.
Gdybyś kiedyś zapomniał, dokąd zmierzasz i po co,
wyszedł z domu bez słowa i nigdy nie wrócił,
będę kotem, co nie wie, co ma zrobić ze sobą,
lub psiakiem przerażonym, co go pan porzucił.
Zwilżając łzami oczy, kiedy nikt nie słyszy,
zrzucając burzę włosów, z nich warkocze plotąc,
gdy nic nie będzie w stanie zmącić mojej ciszy,
myśleć będę o Tobie, przeżarta tęsknotą.
Z krwi mojego serca zrodzisz się na nowo,
lecząc moje cierpienie i duszę nikczemną,
jeśli wierzyć mam dawnym, niespełnionym słowom,
gdy mi obiecywałeś, że zostaniesz ze mną.

Bukiet róż
Wybrałam dla Ciebie najpiękniejsze kwiaty
Jakie mogłam znaleźć w kwiaciarni za rogiem
Ot tak, bez szczególnej w kalendarzu daty
Musiałam je kupić, chociaż były drogie!
Wybrałam dla Ciebie kwiaty jak marzenie
Zjawiskowo piękny bukiet białych róż!
Wdzięczna, że się stałeś moim dopełnieniem
Bezpieczną przystanią wśród życiowych burz
Wybrałam Ci kwiaty w dowód mej miłości
Co jest jak i one niewinna i czysta!
Niech ubarwią dni Ci szarej codzienności
Gdy za oknem jesień deszczowa i mglista…

Ciebie nie ma.
ciebie nie ma powtarzał samotny na globie
ciebie nie ma szeptała i nigdy nie było
i tym cichym wołaniem zmyślili się sobie
pod zimnymi gwiazdami wymyślając miłość
ciebie nie ma szeptała i nigdy nie było
moja kroplo płynąca do źródła strumieniem
na tej ziemi spóźnioną wymyślając miłość
odnajdę cię na nowo kiedy zgasną cienie
mała kroplo płynąca wczorajszym strumieniem
odpowiadał modlitwą szukając jej wszędzie
odnajdę cię uśpioną gdy pogasną cienie
moja miłość cię zbudzi kiedy mnie nie będzie
odpowiadał modlitwą szukając jej wszędzie
ciebie nie ma szeptała z dalekiej otchłani
moja miłość cię zbudzi kiedy nas nie będzie
tęsknota odbijała echem zaszeptanie
ciebie nie ma szeptała z dalekiej otchłani
ciebie nie ma powtarzał samotny na globie
tęsknota odbijała echem zaszeptanie
i miłości spragnieni zmyślili się sobie

Samotność.
Już zapomniałam o tym, co było,
odeszły gdzieś wspólne chwile.
Cisza wokoło, smutek, niepokój,
wspomnienia daleko w tyle.
Spotkania nasze i wspólne plany –
to wszystko już bez wartości.
Straciłam Ciebie, to bardzo boli,
teraz trwam w samotności.
Ona mnie koi i do snu tuli,
jak matka bierze w ramiona.
Jest ze mną we dnie, jest ze mną w nocy,
samotność – to właśnie ona.
W mym sercu wiara tkwi i nadzieja,
że znowu razem będziemy,
czas zgoi rany, a my od nowa
nasze życie zaczniemy.

Aria
Uliczkami Salzburga, w karocy,
kiedy księżyc wyrusza na wartę,
czas przemierza Królowa Nocy,
dyskutując z artystą Mozartem.
Oświetlają ich blade latarnie,
mgła otula dyskretnie ich słowa.
Ona szepcze mu przepis na arię,
lunatyczną, jak noc księżycowa.
Złotą gwiazdkę mu daje a conto,
on się czuje związany umową.
"Jutro będzie gotowe na piątą,
tylko daj mi się wyspać, Królowo."
Wraca świtem i śni niewyraźnie,
a pomysły się cisną do głowy…
Więc otwiera na świat wyobraźnię,
przekręcając w niej klucz wiolinowy.
Potem leci radośnie do słońca,
w sen wtulony, jak w miękki aksamit.
A na ziemi komety wiatr strąca,
pięciolinię zraszając nutami.

Pójdziemy tam.
pójdziemy tam gdzie piękny świat ukrywa swoje tajemnice,
gdzie nam ubywać będzie lat,
gdzie jest nasz dom,
gdzie są rodzice.
pójdziemy tam, gdzie wszystkim nam
się bardzo dobrze będzie działo,
gdzie nikt z nas już nie będzie sam,
gdzie nasze szczęście będzie trwało.
będziemy szli przed siebie tam,
gdzie wzrok nam wskarze, zaprowadzi,
gdzie będzie dobrze razem nam
i gdzie będziemy wszyscy radzi.
pójdziemy tam, gdzie stanie czas,
gdzie ogród pięknie pachnie kwiatem,
gdzie będzie morze, góry, las,
gdzie będzie siostra ze swym bratem.
pójdziemy tam, a jako znak,
ślady swych stóp pozostawimy,
a, gdy przejdziemy ten nasz szlak,
tam skąd przyszliśmy powrócimy.

Jest taki czas.
PRZYCHODZI W ŻYCIU TA GODZINA,
PRZYCHODZI W ŻYCIU TAKI CZAS,
ŻE SERCE MOCNIEJ BIĆ ZACZYNA
I KOCHAĆ MOCNO PIERWSZY RAZ.
przychodzi w życiu taka chwila,
że serce bije, śpiewać chce,
że ku drugiemu się przychyla,
a świat magiczny staje się.
Serce miłością przepełnione,
bije radośnie, niby dzwon
i namiętnością rozpalone,
miłosnej pieśni daje ton.
Serce uczuciem pałające,
prawdziwie kocha tylko raz,
bo w życiu pięknym, niby słońce,
przychodzi kiedyś taki czas.